Skomercjalizowane marzenia /z cyklu "Dzieci Nikogo"/  

Marzenia bronią się jeszcze... swą ujarzmioną 

milcząco - cyfrową samotnością, 

przed osaczającą otchłanią wszechwiedzy, 

i chce się powiedzieć... dzięki za puklerz ulotny. 

Wyglądają poprzez plastikowe okna, 

w schronieniach nazwane w przyszłości, 

XXI Elektroniczne Eremy, 

przed naiwnym obnażeniem niedoskonałości, 

brną godzinami w zatłoczonych ulicach, 

i chce się powiedzieć... dzięki za szans tyle. 

Poddani kroplówce wiadomości globalnych, 

mające ciepło rodzime, ileż podwórze z dzieciństwa, 

marzeniami nie afiszują, bilbordy temu służą, 

konsumują wierne życzenia, 

poprawiane nieswoje życia, 

przy wigilijnym, wolnym, 

skomercjalizowanym hierarchicznie

pandemicznym stole,  

i chce się powiedzieć... dzięki za bycie.   

armie czerwone już dawno odeszły, 

popowracali, co wcześniej uciekli, gdyż byli żywi, 

w popłochu na różne zachody, 

nadeszły wraz z nimi nowe, wolne armie, 

stamtąd skąd przyszli, którzy przeżyli, 

i teraz już nie ma dla wielu, dokąd uciekać, 

chociaż tylu jeszcze pozostało wśród żywych. 

chce się powiedzieć... pszenicznego chleba za mało. 

                                  Michał Mikołaj Pieper Rumia 2020.10.22