Litania optymisty, /marzenia "Dzieci niczyich"/. 

Wstanę dnia pewnego,

uśmiechnę się w lustrze, 

zerknę na podwórze pogodne, 

i wszystko znowu stanie się jasne... 

- ostoją miłości stanie się matka, 

- ojca skojarzę z odpowiedzialnością, 

- dzieci bawiłyby się i gaworzyły, 

- nauczyciel nauczał by prawdę, 

- uczeń z studentem się uczył, 

- lekarz pacjentów leczył, 

- ksiądz opowiadał o sumieniu, 

- kierowca jeździł bezpiecznie, 

- artysta/aktor w sztuce pływał, 

- policjant ścigał złodziei, 

- prawnik po prostu był prawy, 

- stawiano by wygodne domy, 

- sprzedawano, biznes rozkręcano, 

- listy trafiały na czas do adresata, 

- jeszcze inni też byliby zgodni, 

i każdy na swoim i z swoim u swego, 

byłby wyzwolony oraz szczęśliwy, 

niewielu bawiłoby się w politykę, 

igraszką w boga oraz... 

władzą nad życiem. 

         Michał Mikołaj Pieper Rumia 29.10.2020   

Skomercjalizowane marzenia /z cyklu "Dzieci Nikogo"/  

Marzenia bronią się jeszcze... swą ujarzmioną 

milcząco - cyfrową samotnością, 

przed osaczającą otchłanią wszechwiedzy, 

i chce się powiedzieć... dzięki za puklerz ulotny. 

Wyglądają poprzez plastikowe okna, 

w schronieniach nazwane w przyszłości, 

XXI Elektroniczne Eremy, 

przed naiwnym obnażeniem niedoskonałości, 

brną godzinami w zatłoczonych ulicach, 

i chce się powiedzieć... dzięki za szans tyle. 

Poddani kroplówce wiadomości globalnych, 

mające ciepło rodzime, ileż podwórze z dzieciństwa, 

marzeniami nie afiszują, bilbordy temu służą, 

konsumują wierne życzenia, 

poprawiane nieswoje życia, 

przy wigilijnym, wolnym, 

skomercjalizowanym hierarchicznie

pandemicznym stole,  

i chce się powiedzieć... dzięki za bycie.   

armie czerwone już dawno odeszły, 

popowracali, co wcześniej uciekli, gdyż byli żywi, 

w popłochu na różne zachody, 

nadeszły wraz z nimi nowe, wolne armie, 

stamtąd skąd przyszli, którzy przeżyli, 

i teraz już nie ma dla wielu, dokąd uciekać, 

chociaż tylu jeszcze pozostało wśród żywych. 

chce się powiedzieć... pszenicznego chleba za mało. 

                                  Michał Mikołaj Pieper Rumia 2020.10.22  

Ot, ranne świtanie, /z cyklu "Dzieci Nikogo"/, 

Nie płacz dziecko - choć stoisz nad pożogą sumień, 

pozostaw troski władcom świata - gwiazdom, 

strumieniom błękitnym, nie bacz na uposażone drwiny, 

Popatrz na kwiaty, przysłuchaj się kwileniu dzieciny, 

To nie prawda, że Bóg własne porzucił nauki, 

zdrzemnął się gdzieś na antypodach, poszedł w tany, 

i wszystko co trywialnie całe, jest piekielnie ofiarne.   

Nie lękaj się burzy, słownych wodospadów jałowych, 

idź razem z życiem i wiecznym obok przyjacielem, 

szczęście mówią to kochanie, własne słuchanie,

i gdy ludzkie twarze zakrył nieznany nam dotąd nikab,

a każde państwo walczy o przekazanie sztuki narodowej, 

nowe technologie, wehikuł czasu, i o coś tam pewnie jeszcze,

podziwiaj ptaki w locie, dziedzińce, parki i wspaniałe budowle. 

To nie prawda, że Stwórca przestraszony nas przeklął, 

wzgardził tysiącami lat w ujarzmianiu planety, 

że słucha już tylko co lepsze newsy, wąsy kręcąc palcem, 

przeprowadza wymyślne testy o naszej wolności z aniołami, 

może troszkę kręci głową, drapie się po skroni, 

jednak jak wprawdzie jest, było i będzie,  

tego zapewne nikt z nas nie wie... 

i nie pozna długo.

                                                 Michał Mikołaj Pieper 

                                                                      Rumia Janowo 2020.10.14 

  

 

 Zawsze radośni... /z cyklu "Dzieci Nikogo"/. 

W tym słońcu kolorowych filmów, 

zdjęć roześmianych, miast w rozkwicie, 

na jakieś dziwne zbliżenie, 

przełamanie kurtyny, 

gdy lato upalne wyganiało nad rzekę, 

smutną olimpiadę puszczano w TV, 

urodzeni w tle zmysłowej francuskiej piosenki, 

nic nikt z nas nie rozumiał, 

w sklepach były twarde cukierki. 

Niedługo potem szarością spowiło i przestraszyło, 

śpiewano walcząc, że Ona skąpana, 

od krwi nie wybawiona, święta, 

ogradzano w tym co odgrodzone, 

w trzech odcieniach o historii nauczano, 

aby do jutra, odczekać, 

w domach i sklepach nożyczki były w modzie, 

na cukierki i alkohol, nikt nie przyszedł, samo runęło, 

wtenczas Ją porównywano - do prostytutki. 

I w popłochu rozbiegły się myśli po wolności, 

wszystko można, nawet deptać epigonów dzieci, 

że silni, stęsknieni, w miłości nienawidzący, 

gotowi na zacne Konradowe poświęcenie, 

falą od Tybru, Sekwany, Tamizy i Moskwy łączono, 

za późno, większość zwycięzcom po pracy rozdano, 

zmieniono religię, ojca narodów zabrakło, 

i już byli inni, 

znający miękkie i tanie cukierki. 

                                                 Michał Mikołaj Pieper 04.10.2020 Rumia - Polska