To nie modlitwa małego człowieka... 

To nie improwizacja służąca za sztandar buntu, 

nie hymn pochwalny, psalm dziękczynny, 

bowiem, natura błogosławiąc się samoistnie, 

bezgranicznie i bezwarunkowo lgnie w stronę słońca. 

To nie prośba o wybaczenie w męczeństwie symboli, 

nie rozprawa naukowa, psychologiczne wątki, 

z niezrozumiałością trudno wojować, krzyk podnosić, 

po czasie przecież szalone burze milkną i cichną. 

To wejrzenie człowieka małego życiem, 

osłaniający dłońmi dogorywający płomyk wiary, 

… starczy łaski w nadziei, tylko stań u mego boku, 

oprócz umiłowanego, wszyscy zostali straceni. 

To westchnienie człowieka małego w wiedzę, 

z kagankiem w ręku w przyciemnionej książnicy, 

obdarzony w miłości wolnością i wolną wolą, 

jednak czyń wedle mojej jedynej woli. 

To żal człowieka małego duchem, dalekiego od wojen, 

wspominającego biografie, żywot pradziadów, 

hołdując pokój, cierpliwość, szczęście i sprawiedliwość, 

doświadcza przeważnie, swe najmilsze i wierne dzieci. 

To nie zbiór synonimów, antonimów, niepraktycznego człeka, 

lubiącego być poza okręgiem przytakiwań w samo zachwycie, 

choć przystającego wobec naiwności i niewinności śpiewu ptaków, 

gdzie nagroda wieczności, staje się nieraz zwykłą bezradnością. 

                                           Michał Mikołaj Pieper 

                                              Rumia 2021.01.02