Rześkie idee... /z cyklu "Dzieci Nikogo"/.  

W ziemskim niebie Dzieci Nikogo, 

zazwyczaj wszyscy hasają na podwórzu, 

podróżują w marzeniach, 

śmiejąc się jeden przez drugiego, 

nie poważnieją na widok cieni, 

... gdy płaczą, 

kamienie swym drganiem, 

kołyszą w Boga imieniu. 

W niebnej kancelarii dla Dzieci Nikogo, 

w skarbnicy zawsze świeci pustkami, 

urzędnicy, pewnie aniołowie lub święci, 

zmieniają się co dekadę, 

awansem na swoje dalecy...

od sentymentów, wspomnień, przyjaźni. 

W ziemskim bytowaniu w drodze do nieba, 

przeważnie w spisach ich nie ma, 

stukają, pukają pieśniami o skały, 

bursztynem pisząc po czarnej tablicy, 

nieznane własne imiona, 

naiwnie wierząc w senne istnienia. 

I chociaż rachmistrze z nich marni

niemal zawsze z uśmiechem wesołym 

zmuszani są do liczenia wszelkiej połowy. 

                  Michał Mikołaj Pieper Rumia 23.11.2020,