O normalności nie poprawiona...

O normalności nie poprawiona... 

O normalności życia,

największa z pożądanych stanów, 

wywalczona uporem, skłonem głowy, 

normalności błoga... 

rozumiejąca własną komplikację natur, 

a z inną nie wojująca na drodze skrótami,

normalności tkliwa... 

widziana zza szyb okien platonicznego pokoju, 

i w popłochu cyklów astronomicznego credo,  

normalności bezbarwna i przejrzysta... 

potrącona, poturbowana na wiecach ego, 

wtulona pod ławą i omijana po ołtarzach, 

normalności rozumna... 

opadająca wolno na zapatrzone w słońca, 

nieme szepty deklamowanego śpiewu, 

normalności groźna... 

wtórująca burzom, rodzącym się myślom i płaczu,  

echom i ciszy, zwyczajnie wśród śniadania pod sosną, 

normalności pragnąca... 

tyleż, ileż cię nie ma między nami - niepowtarzalnie, 

tam są i ledwo migoczące gwiazdy poprawnego iskrzenia, 

normalności prosząca... 

bywalczyni wszelka w bezgranicznej mierze,

gdzie życie jawi się w przyodziane cezury blade, 

normalności senna... 

pod różową chmurą w deszczu kryształów, 

maniąca blaskiem prostoty i wybaczenia, 

Tyś zawsze inna... 

moja, twoja, 

odgoniona, 

ukochana, 

niepostrzegana, 

normalności stała. 

Michał Mikołaj Pieper 

Rumia Janowo 2021.10.17 

/refleksja z Konkursu Chopinowskiego/.