Archanielski Dywizjonie 353

Archanielski Dywizjonie 353

Dziś mało trębaczy wygrywa kornetowe hejnały, 

na wieżach w gościnie u dzwonniczych gołębi, 

insze są polifoniczne dźwięki na fali w eterze, które

nie zawsze, widać, prawidłowo odbierane są w niebie...

I w bliskie pacierze...  

To, żeś zasnął wraz z hufcem na łożach niebieskich, 

wyścielone zasłużonymi piórami ciszy pamięci, 

nikt tutaj na ziemi nie czyni wyraźne pretensje,  

chociaż przyzywa się dalej przekazywane wersy... 

A kto stróżować nam będzie...     

To, żeś zagubił się nieco na wirtualnych szlakach, 

w orężu stali i miecza prostoty, odwagi w przestojach, 

mało kto to spostrzegł zaledwie, na Olimpie i w lesie, 

nasz cykl człeczy za krótki, na bezterminowe kursy anielskie, 

W pokoju i według mocy... 

Dziś dużo jest dróg, wydeptane mało wielkim - wiedzeniem, 

wyboru od wszelkiego pozoru, właściwsze we właściwym, 

jaśniejsze w ciemniejszym, pierwiastki sensowniejszego sensu, 

niegdyś triumfujące a nazbyt radosne powagą od pór sezonu, 

Rano, wieczór i w południe... 

... a kto powie dziś - amen. 

Michał Mikołaj Pieper 

Rumia Janowo 24.10.2021,   
 

O normalności nie poprawiona...

O normalności nie poprawiona... 

O normalności życia,

największa z pożądanych stanów, 

wywalczona uporem, skłonem głowy, 

normalności błoga... 

rozumiejąca własną komplikację natur, 

a z inną nie wojująca na drodze skrótami,

normalności tkliwa... 

widziana zza szyb okien platonicznego pokoju, 

i w popłochu cyklów astronomicznego credo,  

normalności bezbarwna i przejrzysta... 

potrącona, poturbowana na wiecach ego, 

wtulona pod ławą i omijana po ołtarzach, 

normalności rozumna... 

opadająca wolno na zapatrzone w słońca, 

nieme szepty deklamowanego śpiewu, 

normalności groźna... 

wtórująca burzom, rodzącym się myślom i płaczu,  

echom i ciszy, zwyczajnie wśród śniadania pod sosną, 

normalności pragnąca... 

tyleż, ileż cię nie ma między nami - niepowtarzalnie, 

tam są i ledwo migoczące gwiazdy poprawnego iskrzenia, 

normalności prosząca... 

bywalczyni wszelka w bezgranicznej mierze,

gdzie życie jawi się w przyodziane cezury blade, 

normalności senna... 

pod różową chmurą w deszczu kryształów, 

maniąca blaskiem prostoty i wybaczenia, 

Tyś zawsze inna... 

moja, twoja, 

odgoniona, 

ukochana, 

niepostrzegana, 

normalności stała. 

Michał Mikołaj Pieper 

Rumia Janowo 2021.10.17 

/refleksja z Konkursu Chopinowskiego/. 

 

A trzeszczący parkiet - zamilkł,

 

A trzeszczący parkiet - zamilkł, 

Nadszedł sezon płochliwy,

liczenia drzew w sadzie, 

wypędzania pająków z piwnic, 

na wczesne zimna, babie lato. 

I głębia zbudzona - tańcem zwabiona, 

opowiada szelestnie, nuże... 

- inne rodzą się dzisiaj, 

spacerowo-wieczorne... nastroje. 

Odmiennie trzęsą się liście zielone, 

kołysze przyjaciel - druh wiatr, 

w etiudach przemknął pod rubato,  

a w deszczu wzdrygnął się pan modny. 

A głębia zbudzona - tańcem wiedziona, 

opowiada szelestnie, nuże... 

- inne się rodzą dzisiaj, 

spacerowo-wieczorne... nastroje. 

W rytm poruszanych palt z canvasu,  

zagląda nadwątlona sierpniowa miłość, 

w nieznane jutra, księgi barwne - błogie, 

podniecający zgiełk katedr i światłowodu. 

Lecz głębia zbudzona - tańcem uwiedziona, 

opowiada szelestnie, nuże... 

- inne się rodzą dzisiaj, 

spacerowo-wieczorne... nastroje. 

 Michał Mikołaj Pieper 08/09.10.2021 

Rumia Janowo

(refleksja jesienno - chopinowska)