Na zdrowie... 

Sunie przez ziemię stalowa kula,

niewidzialna - mała a może duża,

trudno powiedzieć,  czy pot z niej spływa,

lub oliwa, co na wierzch wypływa. 

W łzach zniszczenia strach zaszczepia, 

zakrywając wszystko co sama nie tworzy,

a żaden dumny kalibru pocisk, powstanie, 

w proch rozproszyć, unicestwić jej nie zdoła. 

Wiem jedno, pokorna natura się ostanie,

obroni się gwiaździste i błękitne niebo, 

oraz wydeptana przez zwierzynę ścieżyna,   

i gdzieś człowiek na antypodach wolnego raju.

Jednak jedno mnie martwi, iż spójna

jedna myśl o narastającym szale, 

co nawet liść na wietrze nie zdolna stworzyć, 

znów pozostawi jałową i spaloną pustkę.

I tak zewsząd oblepiona kula 

szczęśliwie zatroskana usiądzie, 

zaczeka, na nowe niezdeformowane władzą, 

niewinne myśli człowiecze. 

Michał Mikołaj Pieper 

Rumia 10.02.2021