Ramy radości... i płaczu. 

gdzieś tam na odległym wschodzie, 

w niewielkim miasteczku Paerdermou,

w otoczeniu wzgórz, jałowych gleb, 

żyć przypadło jednemu od mórz, 

biali aniołowie tam smacznie śpią, 

przed strachem poznania innego, 

nostalgiczną melodią poruszane są drzewa, 

w tym małym miasteczku Paerdermou, 

żyją w nim wiecznie zdziwieni mieszkańcy, 

i niemal zawsze czuwają przed snem, 

wypatrując we śnie realnego życia, 

a szepczą prawdziwą nazwę miasteczka P. 

ramy przeszłych, sczytanych biografii, 

czekają cierpliwie na nowe życie, 

przypasowane wśród dzieci, 

znamionują przeważnie o czyimś szczęściu, 

są i też zapisane skrzętnie zeszyty błędów, 

i ciut pochlebnych zaszczytów, 

nie ważne nikomu, że już niczyje, 

pozostały po piewcach i herosach życia, 

Tamże w niewielkim miasteczku Paerdermou, 

odhaczane są nadal sny, 

archiwizując jednodniowe błogie chwile, 

kartki od kalendarza - kuchennego.   

   

      Michał Mikołaj Pieper Rumia 2021.01.30

 

Gdy tak szedłem tylko... 

zadźwięczało, brzęknęło, 

słyszałem wyraźnie, 

potoczyły się turlając, 

z bruku na chodnik, 

… ja, stałem tylko. 

Poszli potem

z powagą buchaltera, 

wyobcowanego krupiera, 

w błazeńskim milczeniu, 

stoliczek znów nie zawiódł, 

… ja, ukłoniłem się nisko. 

Wiedziałem iż,

łusknąć było za dużo, 

klasnąć za mało, 

wystarczyło ziewnąć, 

przeciągle, 

… mnie, nie było nudno. 

zaobserwowano pewnie 

demografie ważne, 

podkreślono kreską bilanse, 

nie zadano pytania, 

jest nas więcej, 

mniej może... 

… ja, liczyłem dnie i tygodnie.  

a u nas w domu, 

przystanki dalej

witały autobusy, 

perony wyczekiwały kolejki, 

samochody płynęły ulicą, 

maile obwieszczały reklamy,

… ja, modliłem się przecie. 

Tutaj, na niczego sobie

błogim świecie. 

                                                                          Michał Mikołaj Pieper 

                                                                         Rumia 15.01.2021 

 

 

To nie modlitwa małego człowieka... 

To nie improwizacja służąca za sztandar buntu, 

nie hymn pochwalny, psalm dziękczynny, 

bowiem, natura błogosławiąc się samoistnie, 

bezgranicznie i bezwarunkowo lgnie w stronę słońca. 

To nie prośba o wybaczenie w męczeństwie symboli, 

nie rozprawa naukowa, psychologiczne wątki, 

z niezrozumiałością trudno wojować, krzyk podnosić, 

po czasie przecież szalone burze milkną i cichną. 

To wejrzenie człowieka małego życiem, 

osłaniający dłońmi dogorywający płomyk wiary, 

… starczy łaski w nadziei, tylko stań u mego boku, 

oprócz umiłowanego, wszyscy zostali straceni. 

To westchnienie człowieka małego w wiedzę, 

z kagankiem w ręku w przyciemnionej książnicy, 

obdarzony w miłości wolnością i wolną wolą, 

jednak czyń wedle mojej jedynej woli. 

To żal człowieka małego duchem, dalekiego od wojen, 

wspominającego biografie, żywot pradziadów, 

hołdując pokój, cierpliwość, szczęście i sprawiedliwość, 

doświadcza przeważnie, swe najmilsze i wierne dzieci. 

To nie zbiór synonimów, antonimów, niepraktycznego człeka, 

lubiącego być poza okręgiem przytakiwań w samo zachwycie, 

choć przystającego wobec naiwności i niewinności śpiewu ptaków, 

gdzie nagroda wieczności, staje się nieraz zwykłą bezradnością. 

                                           Michał Mikołaj Pieper 

                                              Rumia 2021.01.02