Nikomu i dla wielu...

Nikomu i dla wielu... 

Jeszcze kres w nas nie zginął, 

rzeka, w niwecz i pustkę, 

nie gości wiosną polne wianki, 

epoki pióra nie odeszły obojętnie, 

lecz i po cóż nam dzisiaj -

ktoś powie nieśmiało, 

rząd pomników z kamienia, 

autorytetów i bohaterów, 

gdy nad żywymi, 

mało kto się prawdziwie cieszy,   

i wiersze obecnie

jakieś byle jakie i błahe, 

miłością od dawien skąpane, 

pragną teraz choćby,

przyzwoitości, może szacunku,

i tańsza jest wszak przyjaźń 

od empatii z niebieskim polubieniem, 

i od mądrych opisów samego Boga,

bliżej nam przecież 

do poczciwego - sumienia, 

przeszła era domniemana

umowny koniec kresu, 

pod nowym początkiem stoi dumna, 

odrzucając próbę - 

aby zrozumieć władzę Natury. 

          Michał Mikołaj Pieper, Rumia 10.09.2022