W nadziei za radością lecz jeszcze smutnawo... 

Zajrzałem za świt, 

ujrzałem suto zastawiony stół, 

cherubini chociaż głodni, 

patrzeli w dal... 

Potem za kotarą południa, 

spragnieni archaniołowie nektaru,

rozprawiono zawzięcie, 

słodkie amfory ominięto... 

Odsłaniając zmierzch, 

na spacer serafini zdążali, 

nieśpieszno, zamyśleni, 

święcie milczeli... 

A u nas li tylko domy powstawały...

li tylko kochano, uczciwie pracowano...

li tylko leczono, uczono...

ukrócano zło budząc sumienia... 

Nie wiem, li tylko

dzień podziwiałem. 

                    28.03.2021 Michał Pieper - Rumia

 

 

Ulotności stała... 

Nie nazywam się, chociaż brzmi to dumnie, 

rewolucją, mącicielem, wojną lub sowizdrzałem, 

nie krzyczę cicho marszami, hymnem, amboną, 

raczej zwą mnie łagodną burzą sumień, i prościej 

żłobić mnie imię w kamieniach niż w sercach uczuć płonąć. 

I nie pragnę zrozumienia, chociaż brzmi to zdradziecko, 

szat w aksamit puchu, zbyt one samotne i ociężałe, 

stojąc na scenie za spuszczoną kotarą, przygaszam lampiony, 

wtenczas uczę się monologu, głos jasny poprawiam, 

nadsłuchując powiewów od rodzącego się sztormu. 

I nie jest mnie tutaj nudno, zwyczajnie powszednie, 

chociaż kamienie z wyrytym imieniem milczą i drwią po kryjomu, 

a liście mówią w innym języku, dalekim od piersi rodzicielki, 

obłoki wirują nad głową nostalgicznie, dzwonnica wylicza pacierze, 

spoglądam na przeszłe słowa, wątpię i na przemian w siebie wierzę,  

oraz w życia żywot, i jeszcze tam parę rzeczy, dokładnie w co nie wiem.     

                                           Michał Mikołaj Pieper 

                                            Rumia 2021.03.03