Nie mów mnie tylko, że egoizmy należą do złych ludzi.

 Nie mów mnie tylko, że
egoizmy należą do złych ludzi.

I na długość życia
będące tajemnicą nieba,
z niegasnącą siłą modlitw
gdzie egoizmy ponoć nikną,
za wiarę w Zmysły i Ducha,
… odważnie patrzysz,
lubieżnie słuchasz,
święcie dzielisz...
i nie pobłogosławi
ten skromny wędrowca,
nie mający szczęścia spoza
radości ogólnego dobra,
dzieci do snu nie utuli,
spacerem po kobiercu białym,
dwa serca nie złączy pierścieniem,
usta homilii nie wypowiedzą
rozgrzeszającą mową od pacierza,
nikogo też pewnie wiedzą nie splami,
uczyć elementarze i myślenia w ubogim,
ten nie mający idealnego parasola pokoju,
i drzew w parku nie posadzi,
za długo one rosną,
dom nie przystroi na święta,
ten rozumujący jeszcze nieraz
wrażliwie dotykalne uczucia,
kochaniem upojony
z trzeźwą oceną rozsądku,
władzy nie ima,
ten spoza zgody na własne
i cudze imiona,
wino z zabawą tylko
górne symfonie wygrywa,
gdzie radość obca,
tam i powyginane stalową barierą
uśmiechy i wesołe przywary,
i tamże ten duch stoi,
mały, ironiczny cynik,
patrzący poprzez dłonie
na ścielący się bezkres,
szalony i dumny,
wbrew okrzykom pobliża,
bronić i leczyć sam siebie
w tradycji historii
zwyczajnie nie zdoła.
Czy o to chodziło?

                                                 Michał Mikołaj Pieper Rumia 2019.09.22